Last van woede, uitbarstingen, driftigheid? Vandaag krijg je 3 tips voor meer woedebeheersing.
Woedebeheersing kan erg moeilijk zijn. Daarom raad ik je óók aan om het boekje voor driftkikkers van Guus Martens aan te schaffen. Ik heb het met plezier gelezen.
En mocht je werkelijk grote agressie-problemen of woedeaanvallen hebben, dan zijn deze tips en het lezen van het driftkikkers-boek slechts het begin van woedebeheersing. Durf vooral professionele hulp in te schakelen. Bijvoorbeeld door het volgen van een cursus woedebeheersing of een dergelijke training.
Woedebeheersing tip: je woedeaanval uitstellen
Wanneer iets je persoonlijk raakt waardoor de woede zich plotseling in je opbouwt, kan het goed zijn om de woedeaanval zo lang mogelijk uit te stellen.
Waarschijnlijk ken je het trucje wel: van 1 tot 10 tellen. Dit kan vaak al genoeg zijn om weer kalm te worden; woedebeheersing.
Is tot tien tellen toch onvoldoende?
De volgende stap is het jezelf onttrekken uit de situatie. Mocht dat niet kunnen, zorg dan in ieder geval voor afleiding door je ergens anders op te focussen.
Richt je aandacht op de tv of op iemand waar je niet boos op bent. Zo kan de woede zich niet verder opbouwen en blijft de woedeaanval hopelijk uit.
Waarschuwing: dit is meestal een tijdelijke oplossing. Zelfreflectie blijft uiteindelijk noodzakelijk voor echte woedebeheersing.
Woedebeheersing tip: je woede afreageren
Je woede botvieren op iemand anders wil je waarschijnlijk niet. Sowieso onverstandig, omdat je anderen daar echt kwaad mee doet en jezelf er flink mee in de problemen brengt.
Maar je kunt de opgebouwde woede en razernij wel degelijk verstandig uiten zodat je vervolgens gemakkelijker tot rust komt. Dat doe je bijvoorbeeld door op een boksbal of stevig kussen je flink af te reageren.
Let op: je woede afreageren is meestal géén structurele oplossing. De bron van woede bestaat nog steeds. Er is dus meer nodig voor echt goede woedebeheersing.
Woedebeheersing tip: je woede analyseren
Uiteindelijk is dit de belangrijkste tip. Zonder het analyseren van waar je woede vandaan komt, blijf je er last van houden en zul je deze nooit echt leren beheersen.
Zeker wat betreft boosheid en agressie is het een uitdaging om naar jezelf te kijken. Je richt je aandacht liever op iets leuks dan op iets waar je je eerder schuldig over voelt. Maar veroordeel jezelf niet, dat maakt je waarschijnlijk alleen maar meer boos op jezelf waardoor je in een vicieuze cirkel terecht komt.
Belangrijk: waarschijnlijk word je nooit helemaal van je woede bevrijd. Gelukkig hoeft dat niet want woede is niet per definitie negatief.
Je kunt woede en agressie beschouwen als een vorm van energie die je ook op een positieve manier kunt inzetten. Dit is meestal niet gemakkelijk, maar vormt wel de basis van woedebeheersing.
Aanrader: het boekje voor driftkikkers
Ik vind dat het woord ‘boekje’ te weinig eer doet aan het ‘boekje voor driftkikkers’. Het is namelijk een inhoudelijk stevig boek dat veel inzichten biedt. De schrijver Guus Martens legt helder uit wat woede is en hoe je er op de juiste mee kunt omgaan.
Tevens geeft hij uitleg over driftigheid, agressie (wat niet automatisch bij woede hoort) en verontwaardiging (een meer redelijke vorm van woede).
Auteur Guus Martens heeft zelf ook wel eens last gehad van woede en geeft zelfs in hoofdstuk II (Agressie, lastig en onmisbaar) een voorbeeld als ervaringsdeskundige.
Kortom, zijn boek is een aanrader wil je meer weten over woedebeheersing: klik hier.
Kortom, zijn boek is een aanrader wil je meer weten over woedebeheersing: klik hier.
Boosheid, agressie en woede bij (jonge) kinderen?
Nu volgen enkele boeksuggesties, gericht op jongeren met deze problematiek:
Boek: ‘Wat je kunt doen als je te snel boos bent’
(Kinderen vanaf 6 jaar.)
Dit boekje richt zich op ouders en kinderen, therapeuten, kindercounselors en iedereen die professioneel met kinderen werkt. Het kind krijgt concrete instructies, teken- en schrijf-opdrachten.
Klik hier voor meer informatie.
Boek: ‘De taal van huilen’
(Baby’s en kinderen tot 8 jaar.)
Hoe je erachter kunt komen wat baby’s en jonge kinderen bedoelen als ze huilen, waarom ze boos zijn en hoe je daar goed op kunt reageren. Het boek richt zich op ouders, verzorgers, onderwijzers of mensen die professioneel met kinderen werken.
Klik hier voor meer informatie.
Ben je vaak boos, of ben je over het algemeen relax? Heb je moeite om je woede te beheersen? Plaats nu je reactie hieronder…
Woede en agressie, iets wat me zeer bekend in de oren komt. Ik omschrijf me als agressieveling, dat ben ik als klein kind ook en dat zal niet veranderen, het zal wel zo altijd zijn. Het is zoals je zei victor, he hoeft het negatief te zijn. Ik mag blij zijn dat ik gevechtsport doet, dat scheelt enorm. Er moet al veel gebeuren om tot mijn kookpunt te komen en dan is het als een beest tekeer gaan. Gelukkig komt het niet zover bij me.
Ik beheers die woede wel, het komt wel op als ik ergens vastgeraak waar ik tijdelijk niet uit kan. Die controleer ik wel, dus er zou geen probleem moeten zijn ( onverstoorbaar zijn). Het is slechts een obstakel dat meer tijd nodig om erdoor te geraken.
Je kan wel woede afreageren, of laten analyseren, het is aan jezelf om dat te bepalen. Sinds ik gevechtsport doe, kan ik woede zo laten of ik laat het opstapelen ( niemand zal ooit iets merken van die woede want ik gebruik het nog niet). Ik gebruik dan pas die woede als extra energieboost om eens te vechten op training. Bij me is dat, als ik eens goed door ga en ik blijf maar doordoen tot ik uitgeput ben, ben ik gerelaxed voor een tweetal weken. ( de laatste keer ging ik zover dat ik toch zwaar verloor van de oefengevecht dat ik de sport niet meer wou doen, het kan tot drijven tot stoppen van alles) Het doet deugd achteraf. ( Na een paar dagen neemt uw lichaam het over van de geest en drijft u weer ga toch weer sporten= gaan oproepen van die woede om iets te verwezenlijken).
Als je pas woede en agressie in jezelf overwint en beheerst, kan je ermee doen wat je wil. Je hebt de vicieuze cirkel ( drijven tot waanzin, tot slagen van personen, dieren of dingen) of je gebruikt het totaal anders. ( Drijven naar spontaniteit, vrolijkheid, creativiteit, zoeken naar andere oplossingen, kan zelfs gebruikt worden als tijdelijke zelfvertrouwen boost te geven, oproeren van innerlijk kracht om aanspreken bij te brengen, ..)
Zoals je ziet, woede is een destructieve wapen die je kan toepassen zowel negatief als positief.
@ Andy,
Een verdedigingssport is uitstekend; je conditie speelt ook een rol, dat geeft het driftkikkers-boek aan.
“Je kan wel woede afreageren, of laten analyseren, het is aan jezelf om dat te bepalen. Sinds ik gevechtsport doe, kan ik woede zo laten of ik laat het opstapelen ( niemand zal ooit iets merken van die woede want ik gebruik het nog niet).”
Hoe weet je dat niemand deze opgestapelde woede opmerkt? Het zou zomaar kunnen dat mensen je onderliggende woede aanvoelen en zich daardoor liever op afstand houden. Ondanks dat je grappig, amusant, en leuk bent.
En na het uiten van de energie tijdens de training, is het andersom, zoals je aangeeft. Heel relax, geen zin in trainen.
Het lijkt erop dat je in grote lijnen een balans hebt gevonden, maar verder niet. Het blijft een aandachtspunt.
Bedankt voor je reactie!
Ik ben 80% van de tijd meegaand. Ik ben haast nooit boos. Pas als iemand dat doet of als iemand iets zegt wat mij ontzettend raakt. Ik verstop als het ware de boosheid. Als iemand mij iets aandoet dan uit ik het niet. En dat is mijn probleem. Ik vind het dus heel moeilijk om te zeggen dat ik het niet leuk vind of wat ik er van vind. Vaak is het ook dat ik er van overtuigd bent dat je eerst goed over moet nadenken maar dat ik vergeet om erover te praten. Wat eigenlijk onzinnig is in zo’n situatie.
Dus als ik al die minieme signalen mis of over het hoofd zie dan stapelt het zich op. En dan is het de laatste druppel.. En dan kan ik wel eens uitvallen als mensen het mij moeilijk maken.
@ Koen,
Wanneer assertief opstellen niet lukt, dan kan het uitlopen op boosheid. Precies! Want woedebeheersing en assertiviteit zijn bij wijze van spreken elkaars vrienden.
Ik ga ook nog een aantal zaken bespreken wat betreft assertiviteit. Wel degelijk een belangrijk onderwerp voor de VrouwVeroveraar.
Ik heb haast nooit last van woedeaanvallen.
Een voordeel. Heeft wel als nadeel dat ik soms moeite heb om begrip op te brengen voor mensen die er wel last van hebben. Verliefd op een vrouw die moeite heeft met woedebeheersing gaat niet gebeuren.
@ Ruben,
Bijna nooit een aanval van woede, mooi! 🙂
Hoi mannen,
Onlangs las ik een artikel dat mannen in Brussel 250 euro boete krijgen als ze een vrouw lastigvallen op straat. Doen ze dit uit woede voor vrouwen?
En nu is het natuurlijk heel pijnlijk voor veroveraars he. Wat is de scheidingslijn tussen ‘aanspreken’ en ‘lastigvallen’?
@ Jake,
Waarschijnlijk worden vrouwen met name in specifieke straten worden lastiggevallen. Daar zou ik me heel terughoudend opstellen. En spreek het liefst een vrouw aan wanneer je niet met een aantal vrienden bent; komt minder bedreigend over.
Maak sowieso geen seksueel getinte opmerkingen en pas op met het doen van aanrakingen. Ik vermoed dat juridisch gezien daar de scheidingslijn ligt.
Verder is het een kwestie van op een spontane, leuke manier aanspreken. Je bent dan van een hele andere oorden dan de schunnige opmerkingen die andere mannen maken. Zie mijn E-boek met spontane openingszinnen voor mannen (of schrijf je eerst in voor de gratis tips. Hier, vrouwen aanspreken).
Victor,
Het lijkt zo dat ik balans heb gevonden maar ik vind van niet. Het is er niet en het zal er nooit zijn.
Ik heb een dynamisch en explosief karakter, veel kan ik eraan niets doen. Het vergt wat zelfbeheersing om onder de controle te blijven. Nu heb een redelijke opgebouwd fysieke conditie opgebouwd in der loop der maanden, dat scheelt ook wel veel. Het is een kwestie om het beheersen, veel last van woede heb ik niet.
Ik zit nu meer aan andere zaken te vloeken van het vrouwveroveringsproces.
Beste Victor
Hoe ga je om met een agressieve vrouw tijdens het uitgaan?
Het was erg druk in een tent en voor me stond een groepje jongens een beetje te springen en druk te doen waardoor ik wat naar achter werd gebeukt. In mijn rug werd ik ook gebeukt door een vrouw die achter me langs wilde en toen ik me omdraaide en met mijn handen aan gaf dat ik zonder dat ze het zelf door hadden me naar achter werd gedrukt ging zij helemaal door het lint en wilde ze me aanvallen. En dat terwijl ik er helemaal niks aan kon doen. Haar vriend hield haar tegen.
Maar goed heb ik juist gehandeld door mijn gezicht ervan weg te draaien en me in te houden door niet agressief terug te doen? Of had ik juist wel van me af moeten bijten.
Bedankt alvast
@ Stefan,
Je reactie heb ik in dit artikel geplaatst:
http://www.aantrekkingskracht.com/confrontatie-agressie
Zie mijn antwoord…
@ Andy,
Hoe weet je zo zeker dat er nooit balans zal komen voor jou?
Zelfs al heb je een dynamisch en explosief karakter, het is de kunst om daar goed mee om te gaan.
Balans is geen strakke starre lijn, maar beweegt zich flexibel heen en weer.
Ik snij mezelf om t afte reageren maarja t werkt maar 1 minuut -.-
@ Alyssaa,
Bedankt voor je reactie.
Automutilatie (zelfbeschadiging/zelfverwonding) kan verslavend werken, pas op! En zoals je merkt is het geen effectieve manier om met je gevoelens om te gaan.
Twee adviezen:
#1. zet geregeld je ervaring en je gevoelens daarover op papier. Dit helpt om ze enigszins te bevatten zodat je, wanneer je boos bent, meer/eerder je zelfbeheersing terug kunt vinden.
#2. praat met een vertrouweling over de neiging om jezelf pijn te doen / te beschadigen. Ontdek alternatieven om met vervelende gevoelens om te gaan.
Mocht dat onvoldoende zijn om te stoppen, zie deze site: http://www.zelfbeschadigingondercontrole.nl/
Ik ben al zins ik me kan bedenken geen vrolijke persoon. Als bij mij iets niet lukt of mensen drammen bij mij door of zeggen iets wat pijn doet(vaak ook de waarheid is). Dan ontplof ik heel erg. Ik zeg tegen de persoon lelijke dingen als er iets niet lukt dan schreeuw ik of gooi ik met iets. Ik denk dat het met onzekerheid te maken heb. Ook in een relatie ben ik daardoor achterdochtig. Zo erg dat ik er zelf gek van wordt. Ondanks dat ik het zelf allemaal best goed weet kan:lukt het me niet om het te veranderen. Heeft u een tip voor mij
@ Raymond,
Bedankt voor je reactie!
Je bent je dus wel bewust van wat er niet goed gaat en hoe je het zou moeten aanpakken, lukt het niet om jezelf te beheersen.
Kennis alleen is onvoldoende om gedragspatronen te doorbreken. Voelen en denken twee verschillende zaken.
Eerste advies: richt je aandacht op het vergroten van je zelfvertrouwen. Zie de artikelen op deze site en gebruik mijn Zelfvertrouwen-programma. Met meer zelfvertrouwen is woedebeheersing minder problematisch. Zelfvertrouwen is voor alles goed, ook voor je humeur; vrolijkheid.
Tweede advies: na het opvolgen van bovenstaande advies, ga na wat de verbeteringen zijn wat betreft je woede. Is er nog meer nodig? Het boekje voor Driftkikkers is uitstekend als verder studiemateriaal. Jouw woede kun je uitstekend in je voordeel gebruiken in je leven!
Derde advies: mocht je nog steeds onvoldoende vooruitgang boeken, overweeg therapie of een training in woedebeheersing. Ondersteuning doet goed, je profiteert daarvan voor de rest van je leven.
Succes!
Hallo!
Ik ben nooit boos op personen, maar juist op mezelf en dingen. Als iets niet lukt, zoals bijvoorbeeld een gat boren of een spijker de muur niet inkrijgen, dan wil ik het liefst de hele muur aan diggelen slaan en het komt voor dat ik mezelf niet in kan houden en ook echt sla. Met als gevolg dat ik al een paar mooie deuken in de muur heb… Daarna natuurlijk spijt en vaak een huilbui. Vind het lastig om daarmee om te gaan en het gevoel te ‘bewaren’ tot in de sportschool!
Groet, Patricia
@ Patricia,
Bedankt voor je reactie.
Dus je wordt niet boos op een ander, maar op jezelf. Ook belangrijk om dat aan te pakken. Het voorbeeld dat je geeft, waarbij je vervolgens deuken in de muur slaat, geeft aan dat je jezelf flink kunt tegenwerken. Woedebeheersing is belangrijk voor jou.
Het boekje voor Driftkikkers is echt een aanrader (klik hier). Je kunt met de woede-energie veel goeds doen.
De sportschool is niet alleen goed voor het uiten van agressie dat je net hebt opgebouwd. Sporten is ook uitstekend voor algehele stress release…
hoi, als we woorden hebben scheld ik mijn vriendin altijd uit voor de meest verschrikkelijke dingen wat ik zelf niet wil, maar ik doe het te vaak en ik wil dat echt niet, wel kan ze tegen mij ook tekeer gaan bijvoorbeeld dat ik iets niet opruim, ik heb het gevoel dat ikniks goed kan doen,
graag een tip
@ Patrick,
Je hebt toch wel de drie tips voor woedebeheersing gezien in het artikel, hierboven?
Sowieso is het Driftkikkers-boekje een must voor jou.
Belangrijk waarschuwingssignaal: je hebt het gevoel dat je niets goed kunt doen. Het is verstandig om dat, in rust en met een veilige sfeer (!), te bespreken met je vriendin. Dat gevoel is een voorbode op een relatiebreuk.
Veel succes!
Hoi, bij mij is het iets van de laatste maanden. Ik heb altijd een heel vrij leven gehad. Wel een normaal leven. Ik heb de laatste maanden een hoop meegemaakt waardoor ik het gevoel heb dat ik de controle kwijt ben rn vooral het relaxte gevoel. Ik ben altijd een echte flierefluiter geweest, maar nu is dat moeilijk. Zeker bij een vriendin die nogal dominant overkomt op mij. Ik krijg een bemoederig gevoel bij haar en dat irriteert mij zo erg. Qua agressie hou ik me heel erg in, maar ik trek me terug, stel me onderdaniger op, en aan mijn houding en mimiek is veel af te lezen. De spanning is soms voelbaar. Heel ongemakkelijk. Ze begrijpt mij ook niet en vind het allemaal maar raar. Zij ziet het als mijn buien, dat is waar, maar ik merk dat het ook door haar persoonlijkheid is dat ik er last van krijg. Heb het bijna alleen bij haar. Ik vraag me af, moet ik proberen te werken aan deze vriendschap of zijn we gewoon te verschillend
@ Jolanda,
Bedankt voor je reactie!
Je had voorheen geen last van deze buien? Je kon dus zonder ergernis met die vriendin omgaan?
Misschien is het goed om eens rustig met haar te praten over wat je dwarszit. Mocht dat niet werken dan kun je je afvragen in hoeverre de vriendschap wel zinvol is. Het moet leuk blijven…
Hallo,ik heb eigelijk altijd wel beetje woede aanvallen gehad, maar de laast paar jaar is steeds erger geworden en vertrouw ik me zelf niet meer. Wat bekant alles heel persoonlijk op en blijf best lang boos. Soms heel erg boos op me zelf en haal ik me allen maar naar benden door te zeggen dat mislukkeling ben of niks kan. Of ik word boos op mijn vriend. Ik weet met mezelf geen raad meer.( word bang van me zelf) en als ik zo woedeuitbasrting heb gehad krijg ik een huilbui. ik heb je 3 tips gelezen . maar heb je mischien nog meer tips voor mijn.
Ik zo dit graag willen verander.
@ Carola Kokx,
Ruben heeft een uitstekende suggestie… (Bedankt Ruben!)
Ik vermoed dat er meer speelt waar je je (nog) nauwelijks bewust van bent. Pijnlijke ervaringen uit het verleden waar je nu pas de ruimte voor hebt om echt boos over te worden bijvoorbeeld. Dan lijkt het alsof de woede uit het niets komt. (Maar het is een logisch gevolg.)
Ik denk dat professionele hulp een aanrader is. Zeker geen teken van zwakte.
Veel succes Carola!
@ Carola Kokx
Een andere manier om eraan te werken is door elke dag 5 à 10 minuten uit te trekken voor jezelf. Ga in stilte op een gemakkelijke plaats zitten met rechte rug. Sluit je ogen en probeer niets anders te doen dan te zien welke gedachten er in jou opkomen. Wordt niet boos om gedachten die jij niet wilt of niet leuk vindt, maar stel gewoon vast dat ze er zijn en laat ze dan los. Je concentreren op de ademhaling is ook een goed idee.
Probeer zo min mogelijk situaties te hebben zoals: “Vandaag niet ik heb het te druk,…” Het vraagt niet veel tijd probeer het regelmatig te doen, het kan helpen.
Waarschuwing: Indien het niet helpt is er misschien wat meer aan de hand, iets dat je echt steeds opnieuw boos maakt. Professionele hulpverlening is geen teken van zwakte, maar eerder een extra hulpmiddel dat je achter de hand kan hebben indien je er echt niet uit geraakt.
Jeetje, Dat ik nu pas voor het eerst google naar woedebeheersing..
Ik herken zoveel in bovenstaande verhalen, het doet goed om te zien dat ik niet de enige ben.
Ik ben over het algemeen een heel makkelijk persoon, ik vind alles over het algemeen best, ik heb ook wel moeite met nee zeggen tegen dingen, maar dat ben ik aardig aan het leren.
Ik ben heel openhartig en eerlijk, en rechtvaardigheid is iets wat heel zwaar telt in mijn leven (ik had mijn vaste knuffels in bed als kind zijnde, maar alle andere knuffels moesten ook om de beurt mee in bed ‘want anders is het niet eerlijk’)
Ik heb moeite met hoe de maatschappij in elkaar zit en ik heb moeite dingen te accepteren die me opgelegd zijn. Om mezelf van woede te sparen kijk ik geen nieuws, en open ik geen ‘prive-administratie’ post in het weekend, maar toch word je geregeld geconfronteerd met dingen waar je zo kwaad om kan worden maar totaal geen zeggenschap over hebt.
Ik heb de driftkikker gedrag erg van mijn moeder ge-erft, ik begrijp dat ik haar daar niet de schuld van kan geven, maar het is het is wel een enorme uitdaging om daar vanaf te komen. Daarnaast heb ik een schldklier aandoening wat mijn emoties ook erg versterkt.
Zelf ontwikkeling is ook iets wat ik hoog in de vaandel heb staan, en ik doe zo mijn best er een weg in te vinden, maar ik zit mezelf zo in de weg met mijn eigen woede.. er zit zoveel kracht in woede, maar hoe vorm ik het naar iets waar ik iets mee kan.. als ik die energie kon omzetten in iets nuttigs dan zou ik eindelijk eens dingen gedaan krijgen dingen afmaken, want buiten woede om en als het mezelf betreft ben ik zo passief als maar zijn kan. In mijn woede zit zo een vuur, precies de vuur die ik mis in mijn eigen passies..
Sporten werkt voor mij niet als uitlaat klep, ik heb er namelijk een enorme hekel aan en word al boos bij het idee. Tegen een boksbal slaan vind ik weggegooide energie,ik wil iets constructiefs met die energie doen.. maar hoe?
Dat boekje ga ik direct bestellen, dat is me wel duidelijk. maar misschien heb je nog wat tips? Zou het zeer waarderen! 🙂
Daisy
En ook zo moe van mensen die zeggen “je moet je niet zo druk maken”en je moet van alles en nog wat ‘gewoon maar accepteren’ Dat is zo makkelijk gezegd, maar niemand die me kan zeggen hoe..
ik ben eigenlijk het omgekeerde…weinig fustraties in m,n leven.
ben namelijk te makkelijk, laks en het interesseert me niet wat andere van me vinden.
dus deze topic is voor mij niet echt besteed. al ben ik ook wel eens gefustreerd
toch vind ik het wel leuk om mensen te helpen, mijn visie te geven van mijn ervaringen of hoe ik het zou doen.
@ daisy
natuurlijk ben je niet de enige op deze wereld. ik zelfs ben geen ” anger management” specialist.
maar wil je best beetje helpen. ik denk als je nu pas googled. terwijl je al jaren deze aanvallen hebt je al wat dingen geprobeerd hebt.
probeer toch Boosheid te accepteren. Je hoeft je niet minderwaardig of slecht te voelen doordat of wanneer je boos bent. Boosheid hoort er in principe ook gewoon bij. Probeer er alleen wel iets anders mee te doen dan het er botweg uit te gooien en te zien als energie die in goede banen geleid kan worden. Veroordeel je boosheid op zich dus niet, maar richt je aandacht op de manier van uiten.
je kan ook een time out nemen. Als dit in het begin moeilijk te doen is voor je in aanwezigheid van de ander, kun je het beste de ruimte uitlopen, even weggaan en in een andere ruimte of vertrek via het tellen af te koelen, een cooling down of time out te nemen. Op deze manier is het mogelijk makkelijker om je hier op te focussen, al is het alleen maar omdat je je dan afschermt van de uitstraling, gezichtsuitdrukking, gebaren c.q. nonverbale communicatie, lichaamstaal of signalen van de ander (die soms woede op kunnen roepen of verergeren). Wanneer je boosheid door een ander wordt opgeroepen, is het belangrijk om er over te praten met de ander, zonder deze te beschuldigen. In plaats van die persoon aan te vallen, kun je hem of haar duidelijk maken dat zijn/haar gedrag of benadering onbegrip, ergernis, boosheid, onmacht of woede bij jou teweegbrengt. Een manier om dit niet beschuldigend te doen is om dit te formuleren met de ik-boodschap.
Door de ik-boodschap vertel je de ander namelijk wezenlijk wat er in je omgaat en wat jij voelt en ervaart. Met de jij -boodschap (of meestal ‘ja, maar jij…’) dring je de ander in de verdediging en kom je in een heen en weer beschuldigen terecht. Dit betekent in de praktijk dat je vaak op zijpaden terechtkomt. Het doel om te uiten wat jou nu wezenlijk zo boos (verdrietig. machteloos) maakt, gaat dan verloren.
Als je je boosheid bespreekbaar maakt, de waarheid leert te zeggen op een andere manier, zul je vaak begrip ontmoeten. Ook zal je misschien verbaasd zijn over de gevoelens van de ander. Dit zal al heel veel uitmaken, daar onbegrip en je onbegrepen voelen, vaak een kern is van je machteloos voelen, boosheid, ruzie of woede. Het moge duidelijk zijn dat je een gesprek pas moet aangaan als je woede bekoeld is.
hallo
veel verhalen van jullie herken ik,
ik ben een rustig persoon normaal maar om de kleinste dingen kan ik zo n woede aanval krijgen zo uit het niets, roep dan van allerlei erge dingen na mn vriendin waar ik niks van meen en ga met spulle gooie, heb van alles geprobeerd maar komt er maar niet van af,
hoe doen jullie dat? iemand advieze voor me?
@ Ralf,
Dat klinkt niet goed. Je raakt je zelfbeheersing kwijt en je gaat zelfs met spullen gooien.
Naast het toepassen van de woede beheersing tips in mijn artikel, heb je het boekje al besteld? Echt een aanrader!
ik ben vandaag heel boos op het voetbalveld geworden omdat ik slecht tegen verliezen kan heeft iemand tips voor mij hoe ik mijn boosheid kan beheersen?
@ Gerard,
Moeilijk tegen je verlies kunnen, dat hebben wel meer mensen. Naast de 3 tips hierboven en het doornemen van het Driftkikker-boekje, is het de kunst om ‘verlies’ te relativeren. Zo krijgt een verlies minder impact op je humeur.
Bijvoorbeeld, je kunt een wedstrijd verliezen maar uiteindelijk toch hoog eindigen in de competitie. En wat zegt het verlies van een voetbalwedstrijd werkelijk over jou? En door tegenslagen wordt het team aangescherpt om nog beter te spelen…
Veel succes!
ik zou uitkijken met woede want daar los je niks mee op.
@ Gast-swagg, Precies!
Met woede lost je zeker niks op, maar toch kan ik van het ene moment zo erg boos worden en vooral naar mijn vriend toe en familie. Waarom geen idee, wil er zelf ook zo graag van af. Ik krijg niet eens de kans om tot 10 te tellen, want dan ben ik alweer boos. Achteraf slaat het meestal nergens op waarom ik weer zo boos ben geworden en dan nog mijn excuses aan te bieden no way, lijkt wel of dat een straf voor mij is. Daar door duurt het soms uren voor dat iets weer goed komt tussen mijn vriend en mij. Ik weet dat ik fout zit, maar kan het dan niet lijkt wel willen toegeven. Wil hier zo graag aan werken, want ben bang dat mijn relatie hier door kapot gaat.
Bedankt voor je reactie Melissa. Ik vind het goed dat je dit probleem wilt aanpakken. En je hebt het hier wel toegegeven dat je fout zat. Dat is echt een stap vooruit Melissa!
Ik kan begrijpen dat je op dat moment en de uren daarna het heel moeilijk vindt om je verontschuldigingen aan te bieden. Waarschijnlijk neem je het jezelf al heel erg kwalijk en schaam je je diep.
Hoe voel je je de volgende dag? Wanneer je je een stuk beter voelt dan kan het goed zijn om alsnog het onderwerp te bespreken.
Je excuses aanbieden is niet het belangrijkste. Belangrijker is het dat je een structurele oplossing vindt. En waarschijnlijk kun je daar de steun van je vriend wel goed bij gebruiken. Open kaart spelen is dan heel welkom.
Je woede kan allerlei oorzaken hebben. Misschien heb je (al dan niet bewust) geen andere uitlaatklep gevonden en moet je uiteindelijk toch van de energie af. En dan helaas uit zich dat in jouw geval in een onbeheersbare woedebui.
Heb je het boekje al besteld? Ga op onderzoek uit en ontdek waar het probleem ligt. Daarna wordt het iets gemakkelijker voor je om je woede op een andere manier los te laten. Let maar op.
Veel succes!
Lijkt trouwens wel op het verhaal van Ralf, ik ga namelijk ook snel met dingen gooien om mijn woede te uiten.
Sommige stellen kopen daarom goedkoop bestek, glazen en borden en laten ‘grootmoeders servies’ in een doos op de zolder liggen 😉
Ik hoop dat je dit probleem aanpakt Melissa. Dan komt het vast goed!
Ik heb een partner met agressie problemen. We zijn getrouwd en hebben 3 kinderen het doorgaans hebben we het heel leuk samen, laat ik dat voorop stellen!
Dit is niet iets nieuws, maar het steekt juist af en toe de kop op. De tijd tussen de ‘ruzies’ kan wel soms een jaar zijn. We hebben relatietherapie hiervoor gehad, omdat het ook een wisselwerking is tussen ons tweeën natuurlijk. Dat was ongeveer 6 jaar terug.
Vorige week is het geëscaleerd, en ben ik tijdens een ruzie blijven ‘prikken’. Ik was pissig en wilde dit keer niet de verstandige zijn en ook mijn verhaal doen… Vervolgens ben ik geslagen en geschopt. Daarmee is de kous niet af, de deur is gesloopt, veel geschreeuw en met spullen gooien, kinderen over de rooie en ik was doodkalm. Ik dacht: nou, dit is het dan. Maar dat is ook weer zo kort door de bocht, omdat we het verder heel leuk hebben. Ik geloof niet dat relatietherapie nog gaat helpen, want het is überhaupt nooit weg geweest na dien, wel verbeterd.
Mijn angst is dat het nooit over gaat, de kinderen er onder gaan lijden en ik geen uitweg meer weet. Dan scheiden, terwijl ik dat gewoonweg niet wil. Ik wil geen gebroken gezin. Ik wil dat die agressie, verbale agressie ook, stopt.
Misschien goed om toe te voegen: we hebben een norm verschil, ik vind dat je tijdens een ruzie niet je stem moet verheffen, maar gewoon rustig moet praten. Maar mijn man zegt, dat hij gewoon zo ruzie maakt en discussies heeft. Ik zie dat als een voorbode, als een opbouw.
Ik vraag mij af, is het iets relationeels? Of zit het in hem? Hij kan ook pissig worden als het eten mislukt bijvoorbeeld. Heb je adviezen voor ons?
Beste Eva, bedankt voor je reactie! Meer mensen in een relatie of huwelijk zullen zich in jouw situatie herkennen. Goed dat je reageert!
Dat jullie het doorgaans goed hebben, doet NIETS af aan agressie en de gevolgen van fysiek geweld.
Het is geen rekensom waarbij je de minpunten van de pluspunten kunt aftrekken. Fysieke geweld is hoe dan ook destructief.
Wat goed dat jullie relatietherapie hebben gehad. En het heeft dus de situatie iets verbeterd, al is het niet opgelost.
Ik bedoel, er is nog steeds fysiek geweld! En dat is niet acceptabel.
Zoals je dit omschrijft lijkt het alsof je verantwoordelijkheid probeert te nemen voor de geweld-escalatie.
Maar… zoals relatiecoach Caroline Franssen het mooi zegt: ‘De ander is verantwoordelijk voor de beheersing van zijn/haar gevoelens. Jij bent alleen verantwoordelijk voor jouw eigen veiligheid.’
Aanrader: zie hoofdstuk 9 van het boek ‘Relatieongelukken’. Tips voor zowel de dader als slachtoffer. Klik hier.
De kinderen ervaren ook de gevolgen van het drama en fysieke geweld. Neem van mij aan, dat kan vele malen erger zijn dan een scheiding en daarmee een gebroken gezin.
Jij en je kinderen verdienen een veilige thuissituatie. Zolang dit blijft voortduren geven jij en je partner geen goed voorbeeld. Relatiepatronen worden vaak overgenomen van generatie op generatie.
Dat hoop ik ook! Voor jou, voor de kinderen (!!!) en ook voor jouw partner.
Of het fysieke geweld wel of niet door de opbouw van de ruzie komt, mag bijzaak zijn. Er is namelijk sprake van fysiek geweld, dat mag hoe dan ook niet meer voorkomen.
Vraag: Is er ook sprake van een norm verschil wat betreft het fysieke geweld?
Ja, het is relationeel. En het ‘zit in hem’. Het wordt tijd dat hij (weer en nog meer) aan zichzelf gaat werken. (Jij op jouw manier ook trouwens.)
Is hij daartoe bereid? Zo ja, laat hem zijn huisarts bellen zodat hij doorverwezen kan worden. Er is gespecialiseerde hulp voor daders van agressief geweld.
Laat je me weten wat je gaat doen? Ik hoop op een volgende reactie van jou.
Hoe dan ook, ik wens jullie heel veel sterkte toe.
Het boek driftkikkers, vanaf welke leeftijd is dit boekje toepasbaar? Alsook ben ik op zoek naar boeken, tips and tricks aangaande agressieve peuters, kleuters en min-7jarigen.
Fv, goede vraag. Het is geschreven voor volwassenen en wellicht ook geschikt voor jongvolwassenen. Het is geen (voor)leesboek voor kinderen, dat weet ik zeker.
Ik zal later op de dag even door het boekje bladeren om te zien of de materie ook geschikt is voor ouders en verzorgers om over te dragen aan kinderen. Dus je krijgt later een definitief antwoord.
Ben je een ouder? Of is het voor een andere situatie? Een kinderdagverblijf of iets dergelijks?
Fv, het boekje is uitstekend om de achtergrond van boosheid en agressie beter te begrijpen van kinderen. In die zin, het is toepasbaar voor elke leeftijd.
Echter, in dit boek vind je geen tips en tricks specifiek voor jonge kinderen waar je naar op zoek bent. Er zijn vermoedelijk andere boeken uitgebracht die zich meer op de jonge leeftijd richten, inclusief concrete aanwijzingen.
2 Suggesties:
Voor baby’s en kinderen tot 8 jaar: De taal van huilen.
Voor kinderen vanaf 6 jaar: Wat je kunt doen als je te snel boos bent.
ik vind het erg verwarrend op dit moment. Mijn man wil naar de huisarts voor een verwijzing. Ik merk dat ik het vertrouwen voor een heel groot deel kwijt ben. Ik weet ook niet of hij wel het vertrouwen heeft dat hij er controle over kan krijgen.
Antwoord op jouw vraag; of er een norm verschil bestaat tussen ons tav het fysieke geweld. Dat is er wel denk ik. Mijn man roept dat het zijn verantwoordelijkheid is, maar dat ik onderdeel ben van de opbouw daar naar toe. Ik weet niet zo goed wat ik daar van moet denken. Ik denk dat dat niet zo is. Ruzie maken en agressie zie ik toch wel als twee verschillende dingen.
Ik heb mij veilig genoeg gevoeld om flink boos te worden, en dit was het resultaat. Dat is het gevolg van dat het al zo lang gewoon lekker liep tussen ons, dan ga ik mij veilig voelen. En dat het al zo lang ook goed ging, is, omdat ik altijd op tijd stop of zijn ‘stop teken’ respecteer. Nu deed ik dat niet, want hij heeft het inderdaad aangegeven en ik ben er overheen gedenderd.
Mijn man is bang dat ik de beslissing al heb genomen. Het is goed dat het uitgesproken is, maar er is niets opgelost natuurlijk. De beslissing heb ik nog niet genomen. Ik vind het ook heel zwaar dat die bij mij ligt. Het is heel verleidelijk om te doen alsof het niet gebeurd is, maar ik hink op twee gedachten. Het natuurlijk nog een kans geven, of de boel in gang zetten en scheiden. Waar is mijn gezin nu het beste mee af?
Wat meeweegt in het geheel is dat de kinderen het ook nog niet vergeten zijn. Maar ook dat ik dus altijd de verstandige moet zijn, en ik weet niet of ik dat nog wel wil. Ik wil ook boos kunnen worden, onredelijk kunnen zijn, tegengas geven.
Eva, dat je verward bent verbaast mij niet. Je bent je meer bewust geworden dat jouw vertrouwen in hem een flinke klap heeft gekregen. Er zijn twijfels ontstaan en je hebt daarbij genoeg om over na te denken. Dit alles gaat tegen je wil in van ‘niet scheiden’.
Advies: je hoeft even helemaal niets. Laat je man vooral naar de huisarts gaan voor een verwijzing. Ongeacht wat er in de toekomst gebeurt, het is heel goed dat hij deze stap neemt!
Dat hij bang is of wat hij denkt mag hij helemaal voor zijn rekening nemen. En ik hoop dat hij op termijn volledige verantwoordelijkheid neemt over zijn (fysieke) agressie. Nooit mag dat afgeschoven worden op ‘maar jij begon’ of ‘jij dreef me ertoe’ e.d.
Voor nu mag je het besluit nemen om nog geen beslissing te nemen over vertrekken of niet. Weg met de zwaarte.
Het belangrijkste eerst:
1. Hij laat zich doorverwijzen.
2. Jij neemt extra rust (zorg goed voor jezelf, verwen jezelf eens extra).
Zo lost je verwarring zich steeds meer op en ben je steeds beter in staat om helder te denken en te voelen over wat het beste is voor jou en je gezin.
Blijf je me op de hoogte houden Eva?
Het vreet energie, ik ben er letterlijk kilo’s lichter van.
Ik vond op internet een schema van een agressie uitbarstingscirkel. Erg treffend hoe ze dat beschrijven. Ze hebben het daar over de wittebroodsweken, daar zitten we duidelijk nu in.
Het is weer gezellig, ik merk dat ik weer naar hem toe trek. Hij ontlast mij in huis en met de kinderen. Praktisch onmogelijk om hem te verlaten nu. Toch gaan we elkaar nog wel uit de weg. In dat schema staat ook dat dit niet de fase is waarin hij tot zelfinzicht zal komen. Waar in de fase staat hij er dan het beste voor open? En geldt dat voor mij ook? Is dit voor mij ook niet de goede fase om naar mijzelf te kijken?
Mijn man weet niet wat hij nu nog verder moet zeggen. Hij zal er alles aan doen zegt hij. Maar daarbij zegt hij ook, dat het temperamentvolle en het korte lontje bij hem horen en dat ik dat wist toen we trouwden. Als ik dat niet kan accepteren, kan ik maar beter nu weggaan, dan over 5 jaar.
Toen we trouwden ging ik er vanuit dat de agressie en het geweld onder controle zouden komen. Wat mag ik hierin verwachten? Is schreeuwen en gooien met spullen wel acceptabel? Stemverheffen is dat acceptabel? Lastig hoor. Ik ben toch wel echt op zoek naar informatie hierover, dus ga dat boekje voor driftkikkers ook bestellen.
Ja, ik ben bekend met de cirkel van geweld… En ik denk inderdaad dat je in de wittebroodsweken zit momenteel.
Dat hoeft ook niet nu. Zorg goed voor jezelf zodat je de rust en helderheid hebt om een verstandig besluit te nemen. Voor jezelf èn de kinderen.
Volgens mij is er geen enkele fase toe te kennen waarin hij het meest openstaat voor het oplossen van van dit probleem. Met andere woorden, er komt geen oplossing. Dus grote kans dat hij een keer in de zoveel tijd weer een uitbarsting heeft en dat jij de pineut bent. (De kinderen zijn hier getuigen van, dat is ook erg schadelijk.)
En nee, geloof niet in zijn smoes dat het door jou komt. Alsof je het verdient zou hebben, of zou hebben uitgelokt. Dit is vermoedelijk het meest gebruikte excuus van geweldplegers.
Heeft hij al contact gehad met zijn huisarts? Is hij al doorverwezen? Zoekt hij ACTIEF professionele hulp? Of heeft hij het slechts toegezegd, maar is hij er nog niet aan toegekomen omdat blablabla?
Ongeacht de fase, het is altijd het juiste moment om naar jezelf te kijken…
Zijn ‘maar’, het is een poging om zijn probleem van zich af te schuiven. Hij neemt niet zijn verantwoordelijkheid.
In wezen zegt hij: “jij wist al dat ik een kort lontje heb, dus ik hoef geen verantwoordelijkheid te nemen voor wat ik jou (en de kinderen) aandoe. Je moet het dus maar accepteren!”
Geen goed teken Eva, helaas.
Ah, dus hij zet je ook nog eens onder druk om snel een besluit te nemen.
Dit geeft extra stress, zodat je je helderheid verliest en minder goed overwegingen kunt maken. Ik hamer juist op rust nemen nu, zodat je je volle verstand en gevoel hebt om te kunnen handelen.
Wat hij vindt over jou, zijn mening over wat jij zou moeten doen, zijn verwachtingen of waarvoor hij bang is, dat is in de eerste plaats zijn verantwoordelijkheid.
Eva, je moet helemaal niets. Je bent vrij om keuzes te maken. Laat je jouw vrijheid niet afnemen.
Misschien dat ik nog een artikel uitbreng over (huiselijk) geweld in relaties. Tot die tijd blijf ik graag op de hoogte.
Veel sterkte Eva!
Hij geeft toe koppig te zijn het vast houden van zijn visie. Zijn broer en vriend hebben hem erop gewezen dat hij toch echt door het stof zal moeten wil hij mij en zijn gezin behouden. Maar hij is erg trots en zegt nog steeds volledig verantwoordelijk te zijn, maar ondertussen voelt hij zich volgens mij onbegrepen en gekwetst.
Er staat een afspraak bij de psycholoog voor agressie regulatie, op verwijzing van de huisarts. Ik heb de huisarts ook nog gebeld en mijn man en ik praten er toch wel dagelijks even over. Maar ondertussen spreekt hij zichzelf tegen. Hij is teleurgesteld in mij, hoe ik over het huwelijk denk. Dat ik het toch wel zo makkelijk opgeef. Dan geef ik terug dat ik al vele malen de schouders eronder heb gezet en voor de volle 100% voor ben gegaan, maar dat nu de emmer vol is en ik geen vertrouwen meer heb.
Ook vindt hij het oneerlijk dat ik alle incidenten op 1 hoop gooi. Terwijl ik juist de zwaarte ervan ervaar als ik alles achter elkaar vertel. Ik zie dat ook in de reacties van mijn vriendinnen die ik in vertrouwen heb genomen. Ze schrikken zich wild als ze horen wat hier aan vooraf is gegaan.
Ondertussen ervaar ik hoe fijn wij samen ons gezin kunnen draaien en dezelfde dingen leuk vinden en dezelfde humor hebben. Ook word ik niet echt blij van alles wat ik lees over scheiden en koophuis etc.. Dat maakt het extra zuur, ik heb echt totaal geen zin in een breuk. Maar voor mijn gevoel sta ik met de rug tegen de muur en werk ik er harder aan dan hij. Hij zegt wel dat dat niet zo is.. maar ik voel weinig berouw of begrip.
Hij zegt zelfs nu dat als die agressie en geweld onder controle zouden zijn, wij toch echt een relatie probleem hebben omdat ik er mee omga, zoals ik er mee omga..
Hoi Eva,
Hoe gaat het tegenwoordig? Hopelijk nog meer vooruitgang.
Wat mooi dat je enige steun krijgt van zijn broer en vriend!
Dat zijn twee zaken:
1. Hij zegt volledig verantwoordelijk te zijn (voor wat?)
2. Hij zegt dat hij zich onbegrepen voelt en gekwetst.
Hij mag ook over het tweede punt verantwoordelijkheid nemen…
Daarbij, het een hoeft de ander niet uit te sluiten. Sowieso is het tweede punt absoluut geen vrijbrief voor agressie en fysiek geweld.
Mooi!
In welke zin spreekt hij zichzelf tegen? Bedoel je dat hij de slachtofferrol op zich neemt en een smoes probeert te verzinnen waarom hij over de schreef gaat?
Ongeacht de teleurstelling, agressie en geweld is onacceptabel.
Al zou het oneerlijk zijn, nog steeds geen vrijbrief voor agressie en geweld.
Begrijp je waar ik op doel? Wat hij ervaart mag hij ervaren. Maar het mag niet gebruikt worden om iets te vergoelijken.
Ik krijg die indruk ook!
‘Als’, dat is fictief. Hij heeft zijn agressie en het geweld niet onder controle, totdat hij dat eindelijk wel heeft.
Daarbij, bestaat er een opleiding over hoe je met geweld moet omgaan zodat dat geen relatieprobleem meer is? Nee!
Zijn opmerkingen duiden echt op smoezen en het spelen van slachtofferrol. Laat dat helder zijn.
Wat ik wel positief vind is dat hij nu een afspraak heeft met een psycholoog. Hopelijk blijft hij dat doorzetten en neemt hij 100% verantwoordelijkheid.
Veel sterkte Eva!
Het gaat wisselend tegenwoordig. Er zijn geen incidenten of zo, maar een mogelijke breuk staat tussen ons in.
Mijn man zegt wel, dat door het zo strak neer te zetten, er pas wat gebeurd. Anders had hij die stap niet gezet, dan had hij vol schaamte het tapijt omhoog gehouden en hadden we het er gewoon onder geschoven.
De afspraak bij de psycholoog staat, maar intussen moeten wij eraan werken. Hij is er wel meer mee bezig dan in aanvankelijk dacht. Hij wil beter naar zichzelf kijken en er intussen al mee aan de slag gaan, maar weet niet zo goed hoe.
Aan mijzelf merk ik wisselende dagen. De ene dag wil ik hem dichtbij hebben en dan voel ik hoeveel er tussen ons is, hoe gezellig het eigenlijk meestal is. De andere dag voel ik alleen maar twijfel en onrust, dan mist het vertrouwen in hoe het verder zal gaan. We hebben al zo veel gedaan en ik vond het toen al hard werken!
Heel eerlijk, ik heb pas zin om te werken, als iemand mij kan vertellen dat dit echt de wereld uit geholpen kan worden. Zonder die garantie loop ik een risico en daar pas ik voor. Want als dit probleem blijft, zie ik er geen heil in. Hoe leuk we het ook hebben. het voelt alsof ik geen keuze heb.
Ik herken het allemaal. Hoe langer, hoe meer ik de nood zie om een anger management cursus te volgen.
In conflicten heb ik de slechte gewoonte om altijd zwaar te schelden, bvb in het verkeer maar ook tegen mijn vriend of papa. Ik zeg dan de verschrikkelijkste dingen, als dat hij beter door het raam zou springen, maar dit meen ik natuurlijk niet. Hij is mijn alles en ik zou kapot gaan van verdriet mocht hem iets overkomen. Maar in een woede uitbarsting ben ik precies iemand anders, dan ben ik gewoon volledig buiten mijn zinnen.
Mijn papa doet dit ook, hij ziet mijn mama doodgraag maar in conflicten is het gescheld weer daar. Ook ten opzichte van mij. Je kan dus wel zeggen dat het in de genen zit.
Het blijft ook niet bij verbale agressie. Ik sla/trap op alles wat ik tegen kom, ik heb zo eens een gat in een valse muur geslagen. Als er een knoop in mijn veter zit die niet meteen los wil, trek ik die veter gewoon kapot omdat ik echt ontplof. Gisteren heb ik tijdens ruzie met mn vriend nog een mes naar de vloer gegooid dat vervolgens in 2 brak.
Vreemd genoeg is het iets dat zich enkel beperkt tot mensen die me heel goed kennen, mijn beste vrienden hebben hier geen weet van. Enkel mijn ouders, broer en vriend. Ik zou hen nog fysiek iets aandoen, ook niet in zo’n driftbui. Naar hen richt ik verbale agressie en naar voorwerpen fysieke.
Mijn vriend zegt wel eens dat sommige mensen een kort lontje hebben, maar dat ik gewoon geen lontje heb, of 1 van een millimeter 🙂
Eén van mijn goeie voornemens was langer mijn kalmte kunnen bewaren en gisteren ben ik al ontploft. Niet goed bezig dus! Maar ik vrees dat ik met een boek alleen er niet zal geraken. Ik lees niet graag en waarschijnlijk blijft het hier thuis gewoon in de kast liggen.
Ik kan je een anger management cursus van harte aanraden. Vooral doen.
Al kan het boek dat ik aanraad je wel degelijk verder helpen. Hoe gemotiveerd ben je om je probleem aan te pakken?
Ik vraag me af of het in de genen zit. Grotere kans dat je in je jeugd niet hebt geleerd hoe om te gaan met woede en frustratie. En hoe je kunt omgaan met iets dat je niet zint. Je ouders hebben dat je niet meegegeven (niet dat ze dat niet zouden willen).
Je kunt het jezelf aanleren gelukkig (in combinatie met het boek en een cursus).
Je kalmte bewaren is niet het probleem. Het is aan jou om te leren omgaan met je gevoelens (ook als ze niet prettig of gewild zijn).
Kom op, zet dit jaar de verandering in. Ga een cursus volgen, go go!
Beste Victor,
Hier een onderwerp dat erg taboe is. Boos worden op je kinderen.
Ik heb thuis een peuter van ruim 2 jaar en een baby van net 2 maanden. Omdat ik thuis werk en mijn man veel aan het werk is en daarbij alle mensen om me heen fulltime werken of verder weg wonen, raak ik in een isolement. Omdat mijn man flink bezig is met zijn carriere en ik juist erg stil sta, merk ik dat de boosheid in mij steeds meer toeneemt. Zo heb ik anderhalf jaar geleden een depressie gehad. Ik heb mezelf er destijds weer bovenop geholpen, maar merk wel dat ik er nog steeds elke dag aan moet werken om niet weer terug te vallen.
Om te ontsnappen aan deze situatie onttrek ik me dagelijks geestelijk van mijn kinderen. Het liefst zit ik de hele dag op mijn telefoon, om niet te hoeven denken aan mijn eenzaamheid. Omdat mijn 2e jarige dochter dit niet leuk vindt – uiteraard – gaat ze dwars doen en kattenkwaad uithalen. Met als gevolg dat ik heel snel ontplof. Dan wordt ik erg boos om niks en verhef ik flink mijn stem. Soms moet ik ook huilen uit frustratie en schuldgevoel. Het helpt ook niet mee dat onze baby flink last heeft van krampjes en daarom erg veel krijst (en hard ook!). Daar word ik erg zenuwachtig van en dan moet onze tweejarige dochter echt niet in de buurt komen.
Ik ben niet het persoon dat fysiek geweld gebruik, maar ik kan wel mijn dochter flink overstuur maken. Zelfs tegen de baby kan ik uitvallen uit onmacht, als ze weeeer huilt. En daarna voel ik me zooo ontzettend schuldig… Zij zijn mijn alles (hetzelfde geldt voor mijn man, die het ook regelmatig moet ontzien), als ik zo veel van hen hou, waarom moet ik dan steeds zo boos doen tegen hen?
Ik ken mezelf niet meer terug. Ik ben nooit zo geweest. Vroeger stond ik volop in het leven, altijd vrolijk, reiste veel naar andere landen, was erop gefocust carriere te maken. Ik had zeker geen last van woedebuien. En nu elke dag wel een paar. Ik ben mezelf aan het verliezen. Op elk front.
Alsjeblieft help me. Voor mijn kindjes en mijn man. Zij verdienen dit niet.
Beste anoniem,
Ja, dat is taboe. En het komt erg veel voor. Maar gevoelens van eenzaamheid komen vaker voor na de bevalling. Je bent NIET de enige.
De manier waarop je met je emoties omgaat een voorbeeld voor de kinderen. Zij worden als het ware naar het pad geleidt om ook zo met hun emoties om te gaan. Gelukkig ben je je bewust dat de huidige gang van zaken niet wenselijk is.
Heb je dit probleem al gedeeld met je partner? Want niet alleen jij hebt de verantwoordelijkheid voor de zorg en opvoeding, ook je partner. Jij loopt tegen jezelf aan (wat trouwens niet raar is, je bent nog aan het herstellen van de bevalling) en doe er daarom alles aan om steun te krijgen van anderen.
Hoe eerder je steun krijgt, hoe eerder je verbetering kunt ervaren.
Je bent ‘jezelf’ ook niet. Grote kans dat er een disbalans is van hormonen. Nogmaals, niet vreemd na een bevalling. Plus, je hebt ooit last gehad van depressie, en het zou me niet verbazen dat door de disbalans van hormonen die terug is gekeerd. (Op termijn trekt dat vermoedelijk een heel stuk bij…)
Neem het probleem niet persoonlijk (je bent immers niet ‘jezelf’). Doe er wel alles aan om steun te krijgen.
Advies: bespreek het probleem met je partner. En overweeg een bezoek aan de huisarts zodat hij/zij je kan doorverwijzen voor steun. Dat kan hele praktische steun zijn (zorgen dat er minder druk op je schouders rust) of het kan meer steun zijn.
En natuurlijk, zie ook het Driftkikker-boekje. Ook voor jou een aanrader.
En jij verdient dit niet. Dus hopelijk volg je mijn advies op. Ik denk dat het wel degelijk beter kan worden 😀
Veel sterkte.
Beste Victor,
Ik word af en toe zonder echte aanleiding behoorlijk kwaad. En ik weet niet goed wat ik daarmee moet doen.
Voorbeeld.
We gaan onze zoon in bad doen en hij moet de haren wassen. Mijn vriendin zit dan met hem in bad en het enige wat ik hoef te doen is water over zijn hoofd gieten. Echter dat wil hij niet, en hij wordt dan panisch en hysterisch. Ik kan hier schijnbaar niet tegen en wordt dan erg kwaad en gefrustreerd.
Wat moet ik hiermee.
Ik ben echt ten einde raad, want het laatste wat ik wil is mijn gezin pijn doen.
Ge, wat goed dat je reageert.
In de badkamer-situatie die je beschrijft zie ik wel degelijk een echte aanleiding: je wilt water over zijn hoofd gieten maar dat wil je zoon niet. Zijn panische en hysterische reactie is voor jou de aanleiding.
Of bedoel je dat je ook wel eens grote woede voelt opkomen wanneer er niets om je heen gebeurt?
En naast de aanleiding, is de onderliggende oorzaak van jouw woede je duidelijk? Hoe gaat het nu met je leven? Hoe ben je in het verleden omgegaan met onprettige gevoelens, verdriet, woede?
Hoe dan ook, ik raad je aan om sowieso het Driftkikker-boekje door te nemen. Ontdek wat het is dat er met je gebeurt. Zo kun je vervolgens leren om die ‘woede energie’ op een andere manier te gebruiken.
Ik hoop op je reactie…
Beste Victor
Ik heb een nare jeugd gehad mensen lieten mij vallen als ik hun hielp!
Ouders gescheiden want mijn vader was heel agressief met drank op. Dan als er wat gebeurde dan sloeg de vlam in de pan! Helaas ook op jonge leeftijd 2 jaar tussen mijn ouders ingestaan als mijn vader mijn moeder ophees aan haar keel! Nu jaren later zelf een vriend en twee kinderen van 3 en 1. Maar merk nu sterk dat als ik gekwetst word op wat voor manier dat ik dan helemaal Flip. Ik word zo kwaad, ga gillen schreeuwen slaan knijpen en vooral als mijn vriend mij wilt kalmeren ook waar de kleintjes bij zijn. Ik wil dat niet bij mijn kinderen doen, dus ik word als maar bozer en als ik weg wil lopen word ik tegengehouden wat ik niet wil dus het escaleerde nog meer. Uiteindelijk krijg ik rust en ben ik bek en bek af. Ik wil hier graag wat mee maar financieel redden we dat niet, dus ik blijf het maar uitstellen.
Anouk, bedankt voor je reactie. Erg goed dat je je verhaal doet!
Je bent je bewust van waar het misgaat en wat je triggert tot flippen. Mooi! Nu is het natuurlijk zaak dat je zorgt dat dat niet meer voorkomt. En dat is waarschijnlijk niet in een handomdraai geregeld.
Belangrijk advies: vergeef het jezelf dat je voorheen doordraaide. Blijf jezelf niet in schuld wentelen.
Schuldgevoel gaat je in dit geval niet helpen om je gedrag te veranderen. Het kan je juist remmen om de juiste stappen te nemen om je probleem op te lossen.
Advies: schaf het Driftkikker-boekje aan. En neem vervolgens elke week hier en daar een uurtje om scenario’s te oefenen met je partner. Ga bewust na wat er gebeurde en hoe je het de volgende keer anders kunt aanpakken. En oefen dat een paar keer. Als een training!
Ontdek hoe dat voor je werkt. Voorlopig kun je geen professionele ondersteuning inschakelen (wel raadzaam eigenlijk) dus is het aan jullie zelf om te trainen. Veel succes Anouk!